Wandelclub
Paul Gerard Beringen
Op deze pagina publiceren we geregeld een artikel
dat in ons clubblad werd opgenomen.
Dit clubblad verschijnt driemaal per jaar.
Verslag wandeling Alstonefield (Peak District)
Tekst & foto's: clubleden Nicole en Guy
Op 25 mei 2023 stond een wandeling van 14,4 kilometer in het Britse Peak District op ons programma. We hadden op de laptop al gezien dat er wat moest geklommen en gedaald worden, maar de classificatie van het tijdschrift ‘Country Walking’ was ‘Moderate’ (gematigd) en dus zou het volgens onze eerdere ervaringen wel te doen zijn.
Op basis van de uitgetekende gpx kon ik de startcoördinaten ook in de auto-gps ingeven en het werd meteen al een avontuurlijke rit via smalle wegen waarvan sommige niet veel breder waren dan onze auto… Niettemin was het een leuke rit naar het pittoreske Alstonefield. Daar parkeerden we op één van de aangegeven parkings en begonnen aan de – zoals het tijdschrift beloofde – heerlijke wandeling!
Het eerste deel moesten we voornamelijk door weides wandelen; de ene keer waren die bevolkt met koeien, de andere keer met schapen en hun lammetjes. De oversteek van weide naar weide gebeurde, zoals gebruikelijk, door middel van ‘stiles’ (een soort trapje) en we zouden er op deze wandeling liefst 16 passeren; al gebiedt de eerlijkheid ons om te zeggen dat we ze zelf niet geteld hebben… Sommige ‘stiles’ of overstapjes waren zo versleten dat ze intussen door een ijzeren hek vervangen waren en als wandelaar moest je maar zien hoe je dan zonder kleerscheuren toch in de volgende weide geraakte.
Verderop wandelden we door een weide rond Narrowdale Hill, waarbij één van de aanwezige koeien op weg was naar haar drenkplaats en ‘onze’ doorgang. We konden haar gelukkig zonder problemen passeren en onze weg via de boerderij verderzetten. Wat later wandelden we over het brugje vlakbij de Frank i’ th’ Rocks-grot en kregen een eerste keer zicht op de kalkstenen rotsen aan de oever van de rivier Dove. Op de terugweg zouden we hier een tweede maal passeren.
► Een typische wegwijzer voor wandelaars, zoals je die
in het Verenigd Koninkrijk wel meer ziet. Spijtig genoeg
zijn ze niet altijd meer in goede staat…
▼ De Frank i’ th’ Rocks-grot, die we twee keer passeerden.
Deze Frank i’ th’ Rocks-grot bevindt zich 15 meter boven de ernaast lopende rivier Dove en werd in 1925 onderzocht door Prof. Palmer. Hij vond in deze diepe, smalle kloof onder meer menselijke resten van ten minste tien personen, voornamelijk kinderen. Ook vond hij bronzen broches en spelden, een fragment van een bronzen ketting en acht Romeinse munten, die zouden dateren van 300 à 400 na Christus. Er wordt aangenomen dat de grot eerder een begraafplaats was dan een woonhuis.
Volgens een andere bron zou deze 46 meter lange grot genoemd zijn naar de man Frank, die hier - nog geen eeuw geleden - leefde met zijn vrouw en elf kinderen!
Maar eerst moesten we naar links afslaan om het pad langs de rivier te volgen tot aan een volgend brugje. Daarna volgden nog enkele weides waar we doorheen moesten stappen om het kleine dorpje Hartington te bereiken. Hartington telt amper 350 inwoners, maar heeft een zeer leuke Farm Shop met een gezellig cafeetje. Daar hielden we een rustpauze, genietend van onze cappuccino’s en een stuk Victoria Sponge Cake.
We hadden toen ongeveer zes kilometer gewandeld en meteen na deze rust moesten we even door de dorpskern wandelen om meteen daarna een redelijk pittige klim in de richting van het Jeugdhotel te doen. Afwisselend wandelden we daarna over paden tussen de weides en over verkeersarme straatjes om tenslotte terug uit te komen aan het eerder genoemde brugje aan Frank i’ th’ Rocks. Dit keer moesten we de andere kant uitgaan om gedurende iets meer dan drie kilometer door het Wolfscote Dale te wandelen met aan de ene kant de rivier Dove en aan de andere kant kalksteenrotsen tussen het groen. Ook hier ontbraken de schapen en lammetjes niet en onderweg zagen we ook nog enkele niet-alledaagse eenden.
Aan de ‘plank bridge’ Coldeaton Bridge, niet meer dan een brugje van twee houten balkjes naast elkaar, maar dit keer wel voorzien van leuningen, moesten we de rivier Dove oversteken en begon het moeilijkste deel van de wandeling. Via een stenig en soms onduidelijk pad was het klimmen geblazen. Bij deze 300 meter lange klim stegen we 100 meter en onderweg moesten we geregeld even op adem komen vooraleer verder te kunnen.
► Zicht op het brugje over de Dove tijdens één
van onze adempauzes tijdens de beklimming…
Eenmaal boven volgde een vrij smal paadje dat ons langs een weide met jonge stieren bracht. Deze dieren waren zo in ons geïn-teresseerd dat ze een hele tijd met ons ‘meewandelden’; gelukkig zat er wel prikkeldraad tussen ons en hen… Via een iets breder pad kwamen we verderop terug in de Lode Lane waar we geparkeerd stonden en langs een iets bredere weg dan die van ’s ochtends reden we terug naar de camping in Cotton.
Nog leuk om te vermelden: op weg naar Hartington kwamen we in de voormiddag enkele wandelaars tegen. Op de terugweg kwamen we zeker drie dezelfde stellen opnieuw tegen. Blijkbaar deden zij dezelfde wandeling, maar dan vanuit Hartington en in omgekeerde richting.
Het weer viel mee, want bij vertrek was er zon en een beetje bewolking, maar na onze rustpauze werd het betrokken al bleven we wel droog. We haalden 17 tot 19 graden. De afstand van deze schitterende wandeling was iets langer dan voorzien, namelijk 15 kilometer in plaats van 14,4 kilometer.
